Dwa tylko, ponieważ na tyle dało się wyrwać z miasta. Czyli po prostu na weekend. W piątkowy wieczór 1 października wyjechaliśmy z domu z roślinnością na pace i małym domowym ZOO w samochodzie. Wzięłam na wszelki wypadek termos z kawą, ponieważ po drodze nie mieliśmy szans na kawę gdziekolwiek, a W. kawy potrzebuje podczas podróży. Zabraliśmy jakieś produkty spożywcze na pierwszy posiłek i wyjechaliśmy.
Nie była to jakoś szczególnie uciążliwa podroż, ale mnie jakoś umęczyła, może dlatego że byłam wymięta po całym dniu i z perspektywą powrotu do miasta już w niedzielę wieczorem. Postój zrobiliśmy na MOP Trojanów, gdzie jest bardzo dużo miejsca do wyspacerowania psów. Zapomnieliśmy tylko miski na wodę, więc W. naprędce adaptował jakieś plastikowe opakowanie po ciastkach, które Wańka obejrzała podejrzliwie i pić z początku nie chciała. Zmęczenie dawało mi się we znaki, z niechęcią myślałam o zimnym domu i pójściu spać w zimnej pościeli.
Dotarliśmy przed północą, zwierzęta zachwycone ruszyły na patrole, a ja ruszyłam do palenia w piecach. Co prawda W. wydzierał mi z rąk zapałki twierdząc, że on to zrobi lepiej, ale chciałam jak najszybciej poczuć ciepło, choć jako żywo jakoś tak bardzo zimno nie było.
W. rozpakował rzeczy domowe i z latarką polazł do ogrodu. Nie wiem doprawdy czy to nie można poczekać do świtu, tylko szlajać się po ciemku budząc psy sąsiadów, które zaczęły ujadać na pół wsi.
Ja już miałam dość aktywności, więc po obejrzeniu pościeli pod kątem jakichś śladów mysich harców wlazłam do łóżka i zasnęłam. W. łaził jeszcze jak jakaś dusza potępiona święcąc latarką po podwórku. Koty zniknęły w ciemnościach. Zębas wlazł do łóżka ze mną, Wańka została na dworze.
Rano w sobotę za oknem przywitała nas szarość. Co prawda ogród i tak prezentował się pięknie, głównie ze względu na wszechobecne trawy, ale pogoda nie zachęcała do prac zewnętrznych. Miałam co prawda w perspektywie sadzenie zakupów z Albamaru, ale nie było tego dużo, więc na razie spokojnie, słuchając Leśnego wędrowania w RL organizowałam sobie kawę i śniadanie. Psy dostały swój przydział, koty pojawiły się z obłędem w oku i po wciągnięciu posiłku wypadły na dwór kontynuując eksplorację. W domu panowało przyjemne ciepło, co było dowodem na to, że W. w nocy jeszcze dokładał do pieca.
W. łaził po ogrodzie i wykrzykiwał co chwila jakieś monosylaby, które miały wskazywać na bezbrzeżny zachwyt. No trzeba przyznać, że trawy dopisały w tym roku wyjątkowo.
To taki rekonesans jeszcze w szlafroku i crocksach czyli porannym zestawie prowincjonalno-ogrodowym.
Pogoda pogodą, w końcu na głowę nie opadało, więc co tu w domu siedzieć. Trzeba ruszyć tyłek. Ubrałam się nieco cieplej, potrząsnęłam gumofilcami trzymając je do góry dnem, bo już nieraz miałam tam jakieś niespodzianki, na przykład w postaci spiżarni mysiej lub bez mała całego gniazda. Obejrzałam materiał do sadzenia i zaczęłam myśleć nad jego wstępnym rozstawieniem. Część miała pójść na rabatę Autorską, która niestety po przekwitnięciu liliowców nie wyglądała ciekawie. Dodatkowo jedna z pryzm darniowych obsunęła się i zasypała fragment rabaty, więc trzeba będzie powalczyć z tym później.
Aha, jeszcze lista zakupów roślinnych, żeby zobrazować co miałam do posadzenia:
Kocimiętka Faassena 'Purrsian Blue' Nepeta faassenii
Pierwiosnek ząbkowany 'Alba' Primula denticulata
Wiesiołek okazały 'Siskiou Pink' Oenothera speciosa
Pierwiosnek japoński 'Miller's Crimson' Primula japonica
Pierwiosnek ząbkowany 'Rubin' Primula denticulata
Macierzanka cytrynowa 'Doone Valley' Thymus x citriodorus
Pierwiosnek ząbkowany 'Blue Selection' Primula denticulata
Tawułka Arendsa 'Peaches and Cream' Astilbe x arendsii
Szałwia łąkowa 'Pretty in Pink' Salvia pratensis
Wietrznica Lessona 'Sirocco' Anemanthele lessoniana
Proso rózgowate 'JS Blue Darkness' Panicum virgatum
Śmiałek pogięty 'Tatra Gold' Deschampsia flexuosa
Trzęślica modra 'Edith Dudszus' Molinia carulea
Kocimiętka żyłkowana 'Blue Moon' Nepeta nervosa
Czyściec gęstokwiatowy 'Hummelo' Stachys monieri
Palczatka 'JS Purple Konza' Andropogon hallii
Pięknie i obficie zakwitły zawilce, które na kwasolubnej klapnęły na boki. Zabrałam zatem sznurek i nóż żeby jakoś je zebrać do kupy i podwiązać.
Udało mi się jakoś je doprowadzić do porządku , przy okazji zauważyłam, że ten wielki rdest w kącie przy płocie Bożenki W. będąc na wsi solo we wrześniu zredukował o dwie trzecie. Zdążył jednak zagłuszyć i Annabelke i różę Flammentanz i parę innych roślin. Trzeba go w ogóle stamtąd zabrać, natomiast dokąd to nie wiem, bo potencjał rozrostowy ma nieograniczony.
Na kwasolubnej i okolicach zalęgła się tez jakaś nieznana mi roślina, która wlazła w każde wolne miejsce i najwyraźniej jako dwuletnia wykształciła rozety liści. W przywołany na konsultację stwierdził, że to jakiś chwaścior, z którym już walczył onegdaj, więc należałoby się pozbyć tego czegoś. Zabrałam więc widelec ogrodowy i zaczęłam dłubać wyciągając spomiędzy roślin to badziewie, przy okazji usuwałam perz, który tu i ówdzie zaczął się odradzać, najbardziej niestety w kępach irysów, które rosły wzdłuż ścieżki do Albiczukowskiego.
Teren przed rozpoczęciem prac prezentował się tak. Ścieżka ginęła pod chwastami, które opanowały dolne piętro rabat po obu stronach. Dla orientacji: po lewej były warzywnik, ścieżka prowadzi do Albiczukowskiego
No i tak tego leniwego w planach dnia rozwinął mi się całkiem pokaźny front robót. Po wypieleniu zielska z irysów, poszłam w głąb między trawy, a tam w zasadzie tylko mlecze. Za to dorodne. Wydziabywałam je zajadle, odrzucając na ścieżkę lub w zielsko rosnące po drugiej stronie tejże ścieżki, gdzie były warzywnik przechodzi w teren nieujarzmiony.
W. pojawił się na horyzoncie i z inteligentnym pytaniem "co robisz" dokonywał lustracji terenu. A było co lustrować. Poza trawami słoneczniczek dawał czadu. Jedna kępa została rozdzielona przez W. i teraz każda z sadzonek utworzyła solidne rośliny.
W ramach płodozmianu posadziłam kilka z przywiezionych bylin, głównie pierwiosnki i poinformowałam W., że z zakupów to w zasadzie niewiele trzeba, bo jutro przecież wracamy. Jedynie zestaw dla psów trzeba nabyć, bo żarcia zabranego z domu wystarczyło tylko na dziś.
W. pojechał zatem do Wisznic, ja poszłam do domu coś przegryźć. Przy okazji zauważyłam, że wyszło słońce, zrobiło się przyjemnie ciepło, a motyle pojawiły się tłumnie nie wiadomo skąd i obsiadły przede wszystkim kwiatostany sadźców. No to fotki obowiązkowo. Ten pomarańczowy to miskant Africa.
W sieni już czekały na mnie dwie utrupione myszy, znaczy że koty w robocie są. Poza tym śladów obecności myszy jakoś za bardzo nie widziałam, może faktycznie te kratki wentylacyjne założone przez W. jakoś spełniły swoje zadanie.
Wróciłam na swój odcinek i stwierdziłam, że jak dam radę to oczyszczę fragment do pigwy i wystarczy. Pigwa wyrosła na całkiem już ładne drzewko i miała aktualnie około dwudziestu kilku owoców.
Mnogość mleczy chyba była spowodowana tym, że w poprzednich sezonach odchwaszczaliśmy ten fragment na tyle, na ile pozwalały warunki. A warunki były takie, że ziemia była zespawana na beton przez długotrwałą suszę, więc zielsko wyrywało się tylko do poziomu gleby. To co w ziemi to zostawało. Teraz ziemia była solidnie wilgotna i pielenie było daleko bardziej efektywne. Czesława przeprowadza kontrolę jakości.
W. przyjechał z zaopatrzeniem i po raz nie wiem który pogratulowałam sobie, że psy mamy albo mądre albo leniwe: Zebas nie zwiewa korzystając z otwartej bramy, a Wańce zwykle nie chce się ruszyć grubego odwłoka.
Zanim rozpakowaliśmy zakupy, postanowiliśmy jeszcze pogapić się na ogród, skoro następnego dnia mieliśmy wracać.
Chciałam cyknąć chryzantemy na rabacie pod dereniarnią (większość od Małgosi), ale przez środek rabaty zwieszała się gigantyczna palczatka, którą W. starał się jakoś związać.
A chryzantemy wyglądają tak:
Potem rozleźliśmy się w różnych kierunkach, po kilku minutach usłyszałam, że W. dyskutuje z Bożenką gdzieś przy płocie w głębi ogrodu. Ja aktualnie ryłam aktualnie pod płotem frontowym wciśnięta miedzy miskanty i krwiściąg, więc wiele nie słyszałam. Za to po także kwadransie Bożenka odezwała się jakoś bliżej krzycząc "Sąsiedzi, a gdzie wy?" Odwrzasnęłam że już lecę i zastałam Bożenkę pod płotem z połówką chleba, którym mnie obdarowała twierdząc, że to jej wypiek. Chleb pachniał apetycznie, ale musiałam go sobie umieścić na gorsie, bo łapy miałam czarne od ziemi. Pogadałyśmy sobie jak zwykle, Bożenka najwyraźniej zmieniła dietę, bo była aktualnie na etapie tropienia zawartości cukru w jogurtach naturalnych. Ja podpowiedziałam jej to i owo, ponieważ od sierpnia także zmieniłam sposób odżywiania tracąc przez dwa miesiące trochę nadmiarów tu i ówdzie, co jest dla mnie nieustannym powodem do radości i dumy. Bożenka poinformowała mnie, że zaczęła piec swój chleb, co prawda nie na zakwasie a na drożdżach, ale i tak przyjemnie będzie spróbować domowego wyrobu.
Drugie i trzecie pokolenie pojechało na weekend do Żyrardowa do drugiej córki i zięcia Bożenki, więc była sama zadowolona, że nie musi nic pichcić, choć kwękała też że gdy była w sierpniu w sanatorium, to młodzi strasznie jej ogród zapuścili i teraz nie może wyjść z porządków. Z lekkim popłochem popatrzyłam na ten "zaniedbany" ogród nie mogąc się doszukać tych objawów zapuszczenia i stwierdziłam, że chyba przesadza. Bożenka zamachała rękami zniecierpliwiona i stwierdziła, że drugi miesiąc porządkuje, no to jest już lepiej. No to ja mówię, żeby sobie trochę odpuściła, nie wszędzie musi być wylizane. "No nie umiem, taki charakter chyba" odpowiedziała nasza perfekcyjna sąsiadka. Znaczy przypadek beznadziejny.
Zaniosłam chleb do domu i ujrzałam W. który przygotowywał się do wykoszenia naszej łączki kwietnej wzdłuż drogi gminnej. Łączka już w większości utraciła swój urok, kwitła jeszcze z rzadka, pojedynczymi badylkami, ale generalnie pora była na nią.
Dla mnie został jeszcze fragment do pielenia, niestety brak rękawiczek spowodował, że od końcówki trzonka widelca ogrodowego zrobił mi się na dłoni od wewnętrznej strony wielki paskudny pęcherz, który pękł i przy każdym chwycie czegokolwiek piekło mnie to niemiłosiernie. Starałam się nie zatrzeć tego miejsca ziemią, udało mi się ukończyć zaplanowany odcinek i po solidnym umyciu rąk zasmarowałam sobie obtarcie maścią majerankową. Dłoń miała mnie boleć następny tydzień, bo miejsce było wyjątkowo wredne, gdzie przy każdym zgięciu i rozprostowaniu dłoni lekko zagojona rana pękała.
Efekt po wypieleniu. znajdź 10 szczegółów
Nastawiłam żarcie dla psów na kuchence i obejrzałam sobie zakupy W., w tym skrzynkę śliwek, co oczywiście oznaczało kolejny wieczór pod znakiem przetwórstwa.
Póki co W. wrócił z wykaszarką i stwierdził, że chyba jest jakiś problem ze sprzętem, bo ustrojstwo wpada w wibracje i jakoś dziwnie pracuje. Udało mu się na szczęście skosić całą łączkę, a urobek postanowił przetransportować w okolice stodoły, gdzie wywalił badyle mając nadzieję, że pozostałe na roślinach nasiona wzejdą w tym miejscu w przyszłym roku. Poszłam z nim jeszcze na teren, który poddałam obróbce w dniu dzisiejszym i poprosiłam, żeby wywalił mi część chwastów, których nie rzucałam na stertę a umieszczałam w dwóch dużych donicach. W. zapakował towar na taczki, lekko stękając pod ciężarem zielska.
Mając poczucie dobrze spełnionego obowiązku udałam się na obchód ogrodu z aparatem. Klon przy płocie od SN przebarwił się pięknie. Zresztą wiele roślin zachwycało kolorami liści, owoców.
No i trawy, trawy...kłosy falowały w rytm powiewów wiatru, w zasadzie cały ogród sprawiał wrażenie falującego. Astry pod wpływem słońca rozkwitły w kilku miejscach, przyciągając motyle i inne owady, które o tej porze roku już z trudem znajdowały pożywienie. Trzeba przyznać, że W. dobrze zaplanował nasadzenia i to maniackie dosadzanie i dosadzanie kolejnych roślin dało wreszcie efekt.
W domu pod kuchnią buchał ogień, a w wielkich garach gotowały się śliwki na powidła. Profilaktycznie uchyliłam okna, bo już wiedziałam, że za kilka godzin temperatura w domu będzie straszliwa. My zjedliśmy sobie obiad w postaci kwaśnicy pomysłu W., która z uwagi na dodatek suszonych śliwek i grzybów, smakowała trochę jak wigilijny bigos. Wystawiając garnek z psim jedzeniem do sieni frontowej pociągnęłam nosem, bo jakiś fetorek zaleciał mi od strony drzwi do Mrówczanego. Węsząc dotarłam do dywanu zwiniętego w kącie sieni, pod którym leżały dojrzałe mysie zwłoki. Usunęłam trupa, z obrzydzeniem wrzucając go do ognia, umyłam podłogę w sieni dwukrotnie i otworzyłam drzwi na werandę celem przewietrzenia.
Wykąpałam się i umościłam w łóżku z prasą i książką. W. kręcił się po kuchni mieszając w garach. Powoli zapadał zmrok, choć godzina była jeszcze niezbyt późna. No ale pora roku robi swoje, latem bylibyśmy jeszcze dłubali w ogrodzie w najlepsze.
Radio gadało, ogień trzaskał, Zębas wykończony całodniową aktywnością jakiej nie ma w mieście, padł na łóżku. Koty szwendały się pomiędzy ogrodem a miską z żarciem.
Wreszcie W. zarządził pakowanie do słoików produktu finalnego. Śliwki były bardzo dojrzałe i słodkie, więc cukru praktycznie nie dodawał. Słoiki wyparzyłam wrzątkiem, podobnie zakrętki, W. przez specjalistyczny lejek napełnił je powidłem i ustawił do pasteryzacji. Ponieważ było już późno, pozostawiłam sprzątanie kuchni na dzień następny, albowiem w przeciwieństwie do Bożenki umiem sobie odpuścić. A nawet momentami osiągam mistrzostwo...
Poszłam spać mając nadzieję, że dam radę zasnąć w tym piekarniku oraz że c.d. gdy już n., przyniesie pogodną niedzielę.
