Lipcowo-ekspresowo cz.I

Lipcowy wyjazd był nieco spontaniczny i w związku z tym krótki. Z jednej strony chcieliśmy jeszcze przed zlotem zobaczyć nasz wiejski ogród w pełni lata, z drugiej strony W. chciał się rozliczyć z majstrami, no i oczywiście zobaczyć efekty prac, jeśli w ogóle było co "zobaczać". Urlopu nie mieliśmy, W. w poniedziałek musiał się stawić na planie kolejnego odcinka Mai w Ogrodzie, więc konieczny był niedzielny powrót.

Wyjechaliśmy w piątek po południu, korzystając z dawno nieużywanej procedury odbioru mnie z miejsca pracy przez W., który z fasonem i z psami, poprzedzany przez dwa radiowozy (przypadkowo) podjechał przed 16.00, tym razem autem dużym. Auto duże dlatego, że musiał wziąć kilka elementów drewnianych, które nie mieściły się na Toyocie, a poza tym zabrał kolejną arcyciekawą konstrukcję metalową autorstwa pana Zbynka, która miała być podporą na róże, ale zważywszy rozmiary konstrukcji, nieco tylko mniejszej od Wieży Eiffla stwierdziłam, że tak wielkiej róży jeszcze nie wynaleziono. Poza tym wieźliśmy kolejne wory zrębek i kilka skrzynek roślin.

Było ciepło, w samochodzie wręcz gorąco, z nieznanych powodów nadmuch działał tylko w wersji grzania. W. zapytany o ten fenomen odparł, że wentylacja była sprawdzana u mechanika i pewnie znów się coś popsuło. Otworzyłam zatem okna starym sposobem i ruszyliśmy. Na wyjeździe z Warszawy oczywiście tłum, przemieszczaliśmy się powoli do zjazdu na autostradę. Potem już było nieco lepiej, dojechaliśmy do stałego punktu odpoczynkowego czyli na Orlen, gdzie tym razem bufet był czynny, W. zamówił dania obiadowe, bo głodni byliśmy solidnie. Moim jedynym kryterium wyboru menu było to, że ma być niesłone.

Trochę się zeszło, bo czekaliśmy ze 25 minut na posiłek, psy zostały wyspacerowane i zatankowane. Przy okazji zwróciłam uwagę W., że przy pokrętle od nawiewu pali się czerwona lampka, więc może ktoś przestawił na grzanie i stąd ten egzotyczny klimat w aucie. Po zajęciu miejsc w samochodzie W. dostrzegł, że faktycznie da się wyłączyć grzanie i nawiew działa jak trzeba. Dlaczego sam tego nie wyłączył wcześniej to nie wiem. 

Dalej jechało się już przyjemnie, bez tłoku. Zębas umościł się między nami, bo wreszcie miał sporo miejsca na przednim siedzeniu. Widzieliśmy ile wody spadło na mijane okolice, pola miejscami zalane, rowy pełne, a nad wszystkim unosił się nieznośny smrodek zgnilizny. Azot w nawozach, które spłynęły z pól powodował intensywne gnicie resztek roślinnych i tworzył atmosferę wazonu, w którym zbyt długo stały kwiatki.

Na miejsce dotarliśmy około 20.00 i oczywiście od razu rzuciliśmy się w ogród. Trawa wyrosła zieloniutka, w zasadzie można było ponownie kosić.  Kolejne róże rozkwitły, lilie pod pąkiem...

Ale to co nas powaliło przede wszystkim to werandowe ramy okienne. Były już częściowo wstawione, tzn. te, które będą zainstalowane na stałe.  I były spełnieniem marzeń W. A ja wybałuszyłam oczy, że coś takiego można było zrobić mając za wytyczne jedynie bazgroły W. Wiesio, czyli nasz majster okienny wykonał dzieło.

W. chodził, macał, podziwiał i wreszcie skonkludował: jak się wprawi kolorowe szybki, to będzie jak w "kościole" jakimś.

Zachwyceni poszliśmy na dalszą wycieczkę, choć ja zauważyłam piękny zachód słońca, więc  przerwałam zwiedzanie i szybko wydłubawszy aparat z plecaka,  polazłam na pola za sąsiadem z drugiej strony SN. Zboże już dojrzewało, komary żarły, w dołku ziemia była mocno mokra. Podkręciłam się tam kwadrans i wróciłam do domu. 

Rozmieściłam jedzenie w lodówce i w sieni, obejrzałam z niepokojem, że kołatek wpiernicza nam znów sufit w sieni, o czym świadczyły stosiki trocin na podłodze i usiadłam przy herbacie. W. łaził jak opętany po ogrodzie, psy razem z nim. Powoli zapadał zmierzch, mnie dopadło zmęczenie całego dnia, więc uznałam, że najlepiej będzie zagrzebać się w ściółkę i poczekać co przyniesie c.d., który miał wkrótce n.