W kolorach października cz. II

 Sobotni poranek nadszedł z wolna, a to za sprawą mgły spowijającej cały świat za oknem. Na zegarze 7.00, wszyscy jeszcze w letargu. W. co prawda planował jechać rano po zakupy, ale póki co to jeszcze nie było to rano.

Ja się napaliłam na fotki we mgle, choć z drugiej strony w ciepłym łóżku było milutko. Ale założyłam szlafrok, gumofilce i z aparatem poszłam w teren. To co dominuje teraz w ogrodzie  to trawy oraz astry jesienne. Jednak pomysł W., żeby dzielić  kępy i rozsadzać po całym ogrodzie był świetny. Kolorowe wiechcie lub niskie kępy wychylały się dosłownie z każdego zakątka.

Albiczukowski

Droga do stodoły i Rondo AWR

Aleja Bzów

I inne zakątki

Chryzantemy dopiero zaczynały kwitnąc, większość odmian jeszcze w zielonych pąkach. Przywieźliśmy kilka nowych od Małgosi, W. kupił odmianę, która dopiero ostatnio rozszyfrowałam jako Natyderry Sunshine, bo nazwa na etykiecie była niemiłosiernie poprzekręcana. Ponadto mieliśmy jakąś wysoką odmianę od pana od miodu.

Oczywiście będę wracać do ogrodu, bo pokazałam na razie promil zdjęć, które ilustrują tytułowe kolory października.

Na razie wróciłam do domu zjeść coś i wypić kawę. W. już się krzątał i wychodził właśnie rozpakowywać samochód przed wyjazdem po prowiant. A było co rozpakowywać. 

Temperatura była znośna, padać raczej nie chciało, więc postanowiłam rozwinąć warsztat odnowy mebli na zewnątrz. Chciałam zacząć od komody umywalkowej w łazience. Wydawała się najprostsza, bez zbędnych ozdobników. Farba była, pędzle też (tylko płaskie 50tki). Brakowało czegoś do odtłuszczania, ale W. obiecał że przywiezie ze sklepu.  Na razie wystawiłam wszystkie szuflady przed dom, na placyk biesiadny przykryty plandeką. Wytrząsnęłam do wiadra jakieś resztki śmieci, wywaliłam elementy starej hydrauliki i inne przydasie.

Usiadłam z kawą i przyjrzałam się konstrukcji. Fornir z dna szuflad łuszczył się i trzeba go było usunąć. Przynajmniej na tyle, na ile się dało. W. stwierdził, że kolorem nie ma sensu malować całości tylko fronty. Co do reszty to zaproponowałam, żeby pomalować to transparentnym preparatem w rodzaju Vidaron w celu odświeżenia. W. przychylił się do pomysłu i ostatecznie zaopatrzony w listę zakupową oddalił się. 

Ja przystąpiłam do oględzin szyldów na szufladach. Odkręcenie próbne śrubek w jednej z nich przyniosło taki  efekt, że wypadł sam uchwyt. Szyldziki miały bowiem mocowanie na takie sztyfty, których wolałam nie demontować, bo nie wiadomo czy udałoby mi się doprowadzić potem do stanu używalności. Jakoś się pomaluje bez zdejmowania. Natomiast szyldy były zaśniedziałe czy też po prostu brudne. Do czyszczenia postanowiłam użyć papieru ściernego, który nieźle się sprawdził, choć w zakamarkach nie dałam rady doczyścić. Było tak

A po kilkunastu minutach szorowania tak:

Tak to wyglądało w szerszym planie

Było trochę pitolenia z wyczyszczeniem reszty, ale warto było. Papier ścierny na szczęście jeszcze był, zatem po krótkiej przerwie na odpoczynek i picie, rozpoczęłam szorowanie drewna.

U Bożenki z domu dochodziły odgłosy remontu. Dach, który Michał zaczynał wymieniać podczas naszej poprzedniej bytności, był już ukończony. Szara blachodachówka prezentowała się bardzo elegancko. 

Pogoda piękna, ciepło, trochę chmur na niebie. Zwierzaki korzystały ze swobody.

W. powrócił, wypakował od razu Vidaron... w kolorze złocista sosna. Po otwarciu puszki kolor był raczej zbliżony do brudnożółtej sosny, ale już nie zgłaszałam sprzeciwu. W końcu to nie renowacja zabytkowych mebli, a wnętrza szuflad nie będą eksponowane nadmiernie.

Wytarłam porządnie każda sztukę szuflad i zaczęłam od malowania rzeczonym Vidaronem. Na początku kolor żółty był widoczny, ale preparat szybko się wchłaniał i w sumie finalny odcień był nieco pogłębionym i bardziej złocistym brązem.

Po wymalowaniu szuflad przeniosłam się do łazienki, bo komody za chiny nie dało się wynieść powodu zamontowanej umywalki. Musiałam więc wyczyścić i pomalować na miejscu. Wymalowałam wnętrze komody i w ramach relaksu przystąpiłam do porządkowania kuchni i wstawiłam mięso dla psów. W zamrażalniku znalazłam jakieś serca drobiowe. Ryż i makaron jeszcze był, brakowało tylko marchewki, bo W. stwierdził, że na tej wsi nie można przyzwoitych warzyw kupić. Biedra wypatroszona, nie wiadomo czy remont, czy też coś innego tam powstanie. 

W. pokiwawszy z uznaniem głową nad efektami mojej dotychczasowej pracy i udał się rozplanować sadzenie. Zamierzał zerwać kawał darni  pod dereniarnią i tam założyć kolejną rabatę. Póki co zaciągnął mnie do ogrodu w celu wygłoszenia płomiennego wykładu na temat co bardziej obiecujących jego zdaniem siewek miskantów, które teraz, po wyschnięciu rosy i mgły prężyły kłosy do słońca.

Ja jednak nie mogłam oderwać wzroku od astrów, które teraz obsiadło mnóstwo owadów i motyli

Zjadłam cebularza, łyknęłam herbatę, zamieszałam  w garze z żarciem dla psów i uznałam, że czas na malowanie w kolorze. Kolor farby dobierałam z palety kolorów na komputerze, więc odwzorowanie mogło być różne. Ale po otwarciu puszki okazało się, że nie ma skuchy, kolor był taki jak trzeba. 

Przetarłam porządnie pierwszy front jakimś odtłuszczaczem i pociągnęłam pędzlem. Farba fajnie się rozprowadzała, choć była dość gęsta. Oczywiście planowałam co najmniej trzykrotne malowanie, więc i tak o skończeniu tego dnia nie było mowy. Zahaczałam oczywiście o części metalowe, ale nie cierpię naklejać taśmy malarskiej, więc miałam w planach doczyszczenie już na koniec.

Po pierwszym malowaniu szuflad, znów przeniosłam się do łazienki. Powtarzając czynności pomalowałam ścianki boczne i frontowe listwy. Gapiłam się przy okazji na ohydne deski podłogowe i dojrzewała we mnie myśl, że jak wystarczy czasu, to machnę i podłogę. Zaopatrzyłam się bowiem w farbę Dulux do schodów i podłóg w kolorze skalisty szary. Szary wydawał się być odpowiedni w zestawieniu z tym matowym zielonym na komodzie. Zresztą i kolor parwowirozowy byłby lepszy od tych poplamionych, przebawionych dech.

W. działał w ogrodzie, ale ja nie chciałam się odrywać od mojej roboty, więc nie zapuszczałam się w te rejony. Otrzymałam tylko polecenie wymyślenia miejsca dla Big Banga.

Z lekka połamana wygibasami w różnych pozycjach, klapnęłam w kuchni. Wyłączyłam kuchenkę i nalałam sobie soku. W. zaproponował, że teraz dokończy kopanie, a obiad zjemy w porze kolacji. 

Ponieważ musiałam odczekać minimum cztery godziny przed nałożeniem drugiej warstwy koloru na komodę, przymierzyłam się do wymyślenia strategii na malowanie podłogi tak, aby nie zblokować sobie dostępu do miejsc potrzebnych i uczęszczanych w tym pomieszczeniu. W. przyszedł z pomocą i zadecydował, że trzeba zrobić skrajne części, a potem odsunie się toaletkę z lustrem i wypełni się środek. Nie miałam pojęcia jak długo schnie ten Dulux, ale postanowiłam zaryzykować. 

Wyszłam jeszcze do ogrodu z aparatem. Na płocie między SN a dalszym sąsiadem dostrzegłam coś kotopodobnego. Wróciłam do domu po puszkę z żarciem, wywaliłam na koci talerz i zawołałam. Stworzenie przygalopowało i okazało się, że to dzieciak jeszcze- mała trikolorka, która od razu wystraszyła się Wańki i przysiadła na klonie. Udało mi się zagonić Zębasa do samochodu, kot zlazł na płot i pożywił się. Potem oczywiście nastąpiło  mruczenie i ocieranie się. Fajniutka dziewczynka. Gdzieś ją chyba mam na fotce, ale pokażę później. Teraz jeszcze ogród

Wróciłam do domu i przyniosłam z sieni frontowej zapas papieru ściernego o dużej ziarnistości i wyszorowałam pierwszy fragment między kabiną prysznicową a komodą umywalkową. Wyszorowałam tak kolejne deski dochodząc do linii otworu wejściowego. Kolana mnie napierniczały, ręce bolały, nie wiadomo kiedy i czym ciachnęłam się w dwóch miejscach na dłoniach. 

Po dokładnym wymieceniu pyłu i przetarciu desek odtłuszczaczem odpakowałam puszkę z farbą, wymieszałam przez potrząsanie i odtworzyłam. No, jeśli to jest skalisty szary to ja jestem baletnica, solistka Teatru Bolszoj. Tak pomyślałam na widok farby, która wyglądała po prostu na białą. Co to kurna za skały, że taki kolor im wyszedł. Wapienne?

No nic. Trzeba robić tym co jest. Jak wspomniałam, każdy kolor będzie lepszy od tego dziadostwa. Ta farba też była gęsta, na szczęście podobnie jak Tikkurila nie miała praktycznie zapachu. Malowanie pierwszej warstwy było uciążliwe o tyle, że trzeba było paćkać pędzlem w różnych kierunkach , aby zamalować ubytki, dziurki po drewnojadach i szpary pomiędzy deskami.

W. wlazł z ogrodu i stwierdził, że fajnie to wychodzi. Ja z nieco mniejszym przekonaniem odparłam, że może i będzie fajnie. Na razie przypomina to standard sławojek w Rumunii przed sezonem turystycznym w latach osiemdziesiątych.

Strona przeciwpołożna 

Nie pytajcie dlaczego na kiblu są wciąż naklejki producenta. Po prostu żadna siła nie jest wstanie ich oderwać. Przyklejone zostały niechybnie  jakimś klejem na licencji NASA czy coś w tym rodzaju. Za to maźnięcia na ceramice kibla pokazały, że faktycznie farba jest szara, ale widać to dopiero w zestawieniu z kolorem białym.

Z lekka już zdechła wyszłam na zewnątrz i przystąpiłam do drugiego malowania szuflad. Tak to wyglądało po.

Ta folia wygląda trochę jak brudny śnieg :)

Wróciłam do domu, pomalowałam komodę, starając się nie zachlapać pomalowanej podłogi, która ku mojej radości szybko przeschła, więc można było rozścielić gazety. Kontynuacja miała nastąpić w następnych dniach, albowiem robiło się ciemno, ja już ledwo na oczy patrzyłam. Machnęłam jeszcze na koniec taką drewnianą matę leżąca przed kabiną prysznicową. W połączeniu z Vidaronem brązowe drewno nabrało lekkiego oliwkowego odcienia.

Ostatkiem sił zabezpieczyłam farby, umyłam pędzle i wykonując akrobatyczne figury wlazłam pod prysznic. Farba co prawda wyschła na tyle, że można było delikatnie stąpać, ale wolałam jej nie nadwyrężać. 

W. pitrasił leczo z kurczakiem. Poczułam, że jestem głodna jak cholera. W RL zapowiadali zmianę pogody i ochłodzenie. Wniosłam więc szuflady do sieni frontowej. Rzeczywiście chmurzyło się konkretnie. 

Zjedliśmy obiadokolację. W. z lekka nieśmiałością wlazł do łazienki i też sponiewierany co nieco po umyciu się wpełzł pod kołdrę. Usiłowaliśmy jeszcze czytać, ale oczy nam się zamknęły synchronicznie. Na zewnątrz zaczął padać deszcz, i padał nawet wtedy, kiedy c.d. już w niedzielę n.