W kolorach października cz. I

Październik miesiącem oszczędzania, zatem oszczędzając wszystkim  kwiecistych wstępów, niniejszym informuję, że udało nam się zbiec na wieś na całe 3 dni. 

W piątek uzyskawszy zezwolenie kierownictwa na wcześniejsze oddalenie się z miejsca pracy, przed godziną 14.00 już siedziałam w aucie, w którym poza W., psami, kotem siedziały rośliny do posadzenia, w tym wykopana z byłego Arlington Big-Bang, róża która przerosła moje oczekiwania oraz przerosła mój ogród. Poza tym 20 worków z kompostem, który stanowił resztki zamówionych 15m3 tego towaru w kompostowni warszawskiej. Genialny kompost sprzedawany jest za grosze, zatem W. zaopatruje się w niego nagminnie i zużywa głównie do realizacji założeń miejskich. Tym razem kompostu przywieźli trochę za dużo, wywalony został pod oknami Ambasady Chińskiej (w mieście trudno o kawałek miejsca na hałdę ziemi) i z obawy o dobre stosunki bilateralne z Państwem Środka trzeba go było przetaczkować na miejsce, a resztkę poworkować i wywieźć. 

Ponadto z ładunku innego rodzaju mieliśmy trzy wielkie kartony wypakowane książkami, które zamierzaliśmy przekazać do biblioteki gminnej.

Pogoda była taka sobie, prognozy nienajlepsze, ale ja zgodnie z planem nie miałam zamiaru uskuteczniać żadnych prac ogrodniczych. Wiozłam dwie puszki farby do mebli i puszkę farby do podłogi łazienkowej. I mnóstwo zapału do odmiany anturażu łazienki właśnie.

Byliśmy nieco głodni, ja w robocie przegryzłam coś symbolicznie w przelocie, W. też nie miał czasu jeść.  Postanowiliśmy zatem zatrzymać się na posiłek po drodze. Jako miejsce międzylądowania wybraliśmy restaurację w dworku w Mościbrodach.  Tymczasem przebijaliśmy się w korku do wyjazdu z miasta, wreszcie dotarliśmy do kawałka A2 i z namaszczenie po raz pierwszy świadomie wjechaliśmy na najnowszy odcinek trasy, który w sierpniu pokonaliśmy w przeciwnym kierunku.  

Dotarliśmy do ronda za Siedlcami, skręciliśmy na Radzyń i już za chwilkę wjeżdżaliśmy na teren dworku, otoczonego terenem parkowym, ze stawami, gdzie są najprawdziwsze ryby. W. poszedł zorientować się w menu, a ja wzięłam burki na przechadzkę po parku. Kot spał martwym bykiem w transporterze. Wańka od razu radośnie wskoczyła do rzeczki, a raczej kanału łączącego dwa stawy. Z wyjściem już nie było tak różowo, bo brzeg stromy i grząski. Musiałam ostro się napocić, żeby ją wyciągnąć i sama nie wlecieć. Pies trochę wystraszony, a trochę zadowolony i cuchnący mułem stanowił obietnicę wrażeń zapachowych na czas dalszej podróży. 

W. wyszedł z lokalu z radosną wieścią, że psy są mile widziane. Nie zamierzaliśmy się jednakowoż pakować do środka, zajęliśmy jeden ze stoliczków na zewnątrz z widokiem na staw, pomost i młodą parę fotografowaną w różnych wdzięcznych pozach. Z menu wybrałam sandacza, W. coś tam bardziej mięsnego. Psy dostały michę z wodą.

Jedzenie było pyszne, na dobicie zjedliśmy po szarlotce na ciepło i ruszyliśmy w dalszą drogę. Wszystkim serdecznie polecam to miejsce. Zarówno na szybki posiłek jak i na dłuższy pobyt, bo są tam także pokoje hotelowe.

Dotarliśmy już o szarówce na miejsce, po drodze zahaczając o Stokrotkę w Wisznicach. Zieloność i bujność w ogrodzie wskazywała na całkiem przyzwoite opady i brak kontroli nad roślinnością. W domu niestety już myszy zaznaczyły swoją obecność. Na szczęście ślady były łatwe do sprzątnięcia. Nie dostały się do kredensu kuchennego, za to w sieni frontowej były próby zbudowania gniazda.  W sieni wejściowej i w łazience znów stosiki trocin na podłodze, tym razem musimy spróbować załatwić tego kołatka zanim wpierniczy nam cały dom.

Rzuciłam się od razu do pieca, bo w domu panował chłodek. Rozpalić dało się bez problemu, ale po chwili zauważyłam, że dym wali na dom, a nie do komina. Wrzasnęłam przywołując W., który już łaził po ogrodzie i podziwiał jesienną jego odsłonę. W. pootwierał wszystkie szybry, co zaowocowało tym, że dym zaczął także walić w dół z okapu kuchennego. Ja zatem pootwierałam wszystkie okna, bo w domu zrobiło się szaro. Po chwili na szczęście zadziałały jakieś prawa fizyki i dym już szedł kominem. W. coś tam tłumaczył, że czasem robi się w przewodzie kominowym taki czop z ciepłego powietrza i nie puszcza dymu, dopóki się komin nie ogrzeje. No dobra, może i tak, ale wywietrzenie domu trochę czasu zajęło, a ja już myślałam, że nam się komin zatkał, albo o zgrozo, zawalił! . 

W. wypakował graty, rozpalił także pod kuchnią, bo dom zamierzaliśmy nagrzać porządnie od razu, a potem tylko dogrzewać. Ja zabrałam się za usuwanie mysich ekskrementów, kot pogalopował na zewnątrz. W. wkurzony, bo na werandzie nadal stały niezamontowane okna, a obiecane było dawno, że już będą na nasz przyjazd. Chyba był tak bardzo rozczarowany, bo chciał już pokazać mi werandę w całej okazałości, a tu guzik.

No ale same okna też wyglądały pięknie. Tu na zdjęciu szybki nachodzą na siebie, wiec kolory się mieszają. Pierwsze okno ma środek czerwony, po bokach dwie szybki zielone, jedną fioletową i jedną żółtą. Ale taki układ nie jest identyczny w każdym oknie, o nie!

Jeszcze będą fotki w kolejnych odcinkach, może lepiej zilustrują to ucieleśnione marzenie W.

W. wciąż szwendał się po ogrodzie, ja postanowiłam poczekać ze zwiedzaniem na światło słoneczne. Dorzucałam zatem do pieców, rozpakowywałam graty i jedzenie. Na dworze zmierzchało, W. zatem wygrzebał z samochodu czołówkę i dalej łaził po terenie.

Zwierzaki dostały jedzenie i wodę, w domu temperatura rosła.

Wreszcie W. zachwycony wrócił skwitowawszy ujrzane widoki " stworzyliśmy przepiękny ogród". No zasadniczo się zgadzam, choć czasem przeraża mnie jego nieuporządkowanie.

Zjedliśmy cebularze w ramach kolacji, W. położył się na kanapie z najnowszym zbiorem opowiadań Pawła Huelle i po chwili już chrapał, co nie jest żadnym przytykiem dla autora. Po prostu był zmordowany całym dniem, prowadzeniem auta i tak dalej.

Ja wyjrzałam na zewnątrz, gdzie już nad domem zawisło rozgwieżdżone niebo. Z niewielką domieszką chmur. Postanowiłam zatem udokumentować mój ulubiony motyw czyli Drogę Mleczną, zwaną w żargonie fotograficznym w pewnych kręgach  Mleczakiem lub Laktozą :-)

Przed domem cicho, ciemno, tu i tam jakieś szelesty. Zawsze to budzi taki dreszczyk niepokoju, człowiek ma zmysły wyostrzone i choć zajęty ustawianiem aparatu, statywu, kadrowaniem, troszkę tak nasłuchuje czy nie wyłowi w tym nocnym szepcie jakiegoś niepokojącego dźwięku. Zatem możecie sobie wyobrazić co poczułam, kiedy w tych ciemnościach nagle rozległ się metaliczny męski głos oznajmiający beznamiętnym tonem : SŁABA BATERIA..

Krew zastygła mi w żyłach, choć w ułamku sekundy uświadomiłam sobie, że głos dochodzi z samochodu i to co gada, to zestaw głośnomówiący. Doszłam do równowagi i cyknęłam kilka zdjąć.

 

Potem stanęłam na werandzie i patrząc w niebo, mimo braku konkretnego elementu w kadrze uwieczniłam ten niezmierzony Wszechświat iskrzący się niepoliczalną ilością gwiazd, jak iskrzył się nad dinozaurami i będzie iskrzył się jeszcze długo po tym, jak odejdę z tego padołu.

Wróciłam do domu i kiedy zmęczenie wzięło górę, poszłam do łazienki, a potem do łóżka, które jak zwykle stanowiło pomost pomiędzy teraźniejszością a c.d., który mimo zawieruchy koronawirusowej miał n. już niebawem.