Wiejski maraton świąteczno-noworoczny cz. XI

 Obudziłam się w niedzielę rano w dziwnej pozycji, wymuszonej przez rozliczne futrzaste cielska leżące tu i tam. W obawie przed przygnieceniem małego kota starałam się go omijać i w rezultacie wszyscy się wygodnie ułożyli, a ja   wygięta w paragraf  wyspałam się średnio. Chyba hotel sobie wynajmę, żeby się w samotności zrelaksować. A nie, wróć. Hotele zamknięte...

Przy śniadaniu słucham Niedzieli Radiowej w RL. Piękna rozmowa z Teresą Budzisz -Krzyżanowską o jej miłości do twórczości Norwida. Potem opowieść o ulicy w dzielnicy żydowskiej w Lublinie. 

O 10.00 przełączam się na Radio Nowy Świat na Manniaka po Omacku, gdzie znów pan Wojciech wypowiedział kilka miłych  słów wspomnienia o pani Renacie Lewandowskiej. 

Po zakończeniu programu wystawiłam głowę i konstatując, że nie pada postanowiłam poszukać jakichś tematów do fotografowania

Cześka łaziła po płocie w pobliżu.

Seria z mchami i porostami 

Kolejne gniazdo

Zaczyna kwitnąć wawrzynek wilczełyko

Ponieważ umówiliśmy się na popołudnie z Bożenką, około 13.00 po lekkim posiłku zaczęłam pakować prezenty. W. postanowił jeszcze podziabać w okolicy werandy. Wykąpałam się i zaczęłam szykować nam w miarę przyzwoite ciuchy. W. zorientował się, że nie mamy żadnego prezentu dla najmłodszego członka rodziny, ale wybrnęliśmy z tego przeznaczając flaszkę niezłej włoskiej brandy jako prezent na osiemnaste urodziny potomka. Co prawda naszła nas refleksja, że może to niestosowny prezent dla dziewczynki, ale liczyliśmy że to jednak chłopiec.  Możecie się śmiać, ale my ani razu o to nie zapytaliśmy. 

Wyszorowani, wypachnieni i ubrani prawie miastowo wyruszylismy z torbami podarków. U Bożenki stół zastawiony jak na wesele.  Nawet danie  na ciepło było w postaci gołąbków, które uwielbiam. W. zatem zaczął żałować, że cokolwiek jadł budząc swoimi ustyskiwaniami powszechną wesołość. Dziecko okazało się być chłopcem o imieniu Aleksander, więc prezent został przyjęty z podziękowaniami.

Niestety rozmowa zaczęła się od informacji, od której włos mi się zjeżył na grzbiecie. Otóż podobno córka SNa ma zamiar wiosną objąć w użytkowanie dom, więc uciążliwe o ile nie uciążliwsze sąsiedztwo powróci. Miny nam zrzedły i choć Bożenka zapewniała, że to tylko plotka, to humor popsuł mi się definitywnie. Co prawda W. racjonalizował twierdząc, że nikt w tej nędznej chałupinie bez wody i kanalizacji nie da rady mieszkać, ale kto wie, co się tym ludziom w głowach roi. Może remont planują? W. miał pewne plany związane z ta posesją, chciał ją bowiem odkupić od spadkobierców, ale zdaniem Bożenki sytuacja własnościowa jest dość skomplikowana. Poza tym SN chyba jeszcze żyje w tym Lublinie.

Michał zaprosił nas na zwiedzanie poddasza, które remontował, więc poszliśmy na górę, gdzie W. udzielał fachowych porad, a ja pozostawałam w niemym zdziwieniu na jaką cholerę ludziom takie powierzchnie mieszkalne. Oczywiście wyraziłam uznanie dla pracowitości Michała, który w wolnych chwilach sam wykonywał większość prac, ale zdania co do celowości tego wszystkiego nie zmieniłam. 

Za to wyczaiłam, że z okna jednego z pokoików zajmowanych kiedyś przez córki Bożenki widać wspaniale nasz ogród za domem, prawie jak z lotu ptaka. Muszę tu wpaść z aparatem, kiedy już będzie zielono i kolorowo od kwiatów. 

Wróciliśmy do stołu, Aleksander został nam okazany przez chwilę, potem trwały na zapleczu usiłowania uśpienia go, potem młodzi podrywali się co chwila i wybiegali do pokoju.  Rozmawialiśmy o sprawach bieżących, przy okazji dowiedzieliśmy się, że fakt że nasz pas zieleni przed płotem nie jest regularnie koszony wzbudza jakieś dyskusje wśród mieszkańców wsi. Michał stwierdził, że czasem sam kosił, żeby ludzie nie gadali. Żachnęłam się i stwierdziłam, że to doprawdy dziwne że tutejszym góry śmieci w lesie nie przeszkadzają, wyrżnięte w pień piękne sosny wokół cmentarza, a polna roślinność na kawałku terenu u sąsiadów budzi takie emocje... Nigdy nie pojmę tego przedziwnego poczucia estetyki oraz chęci komentowania cudzych spraw. 

Ponieważ wiedzieliśmy, że młodzi cierpią na chroniczne niedospanie, około 19.00 podziękowaliśmy wylewnie gospodarzom i zebraliśmy się do wyjścia,  w objęciach flaszkę bimbru produkcji własnej. Po omacku dotarliśmy do domu wymieniając po drodze uwagi dotyczące prawdopodobieństwa zagnieżdżenia się zstępnych SNa za płotem. W. był zdania, że to jednak plotka, ja jak zwykle już rozpoczęłam martwienie się. 

W domu przebudziliśmy towarzystwo, które leniwie lub w podskokach opuściło cztery ściany domu. 

Najedzeni byliśmy jak bąki, więc resztę wieczora przesiedzieliśmy z lekturą i herbatą, a c.d. już czekał, żeby po raz dwunasty n.