W maju jak w raju cz. I

Po dwóch tygodniach niestety się nie udało, ale udało się po trzech.  W sobotę wyjechaliśmy nawet w miarę wcześnie, bo już około 8.00 rano. Tym razem ładunek stanowiły wory ze zrębkami i kilka  roślin odpadowych ze szkółki W. transportowanych z zamiarem posadzenia i albo wóz albo przewóz. M.in. iglaki jakieś, dwie lawendy skądś wykopane. Jako akcent dramatyczny jechała klatka z kogutem, ale co to za klatka i jaki kogut, to napisze nieco później. 

Droga nieco się dłużyła, bo jakoś gęsto się zrobiło. Obejrzeliśmy sobie prace nad przyłączeniem końca obwodnicy do tego kawałka autostrady, który póki co skraca nam przejazd o jakieś pół godziny. Pierwszy popas zorganizowaliśmy sobie jeszcze na Trakcie Brzeskim, bo W. zachęcony pierwszymi zakupami w piekarni gruzińskiej postanowił znów dokonać zaopatrzenia. Poza przeróżnymi wypiekami postanowił kupić także ser.

Następny przystanek na tym samym Orlenie co zwykle, gdzie co prawda teren zaśmiecony okrutnie, ale przynajmniej jest gdzie psy odsikać. W. udał się po kawę i po wodę dla psów, a wrócił z dwoma miskami flaków.  Flaki z trudem zjadłam, bo zawierały roztwór prawie nasycony NaCl. Ale bufet czynny w ramach odmrażania gospodarki. Zębas pogapił się na innego pobratymca, który przyjechał samochodem marki Volvo i miał swoją wypasioną miseczkę do picia z przykrywką, a nie plastikowy pojemnik po czymśtam. Ale i tam sikac musiał tam gdzie cały psi plebs, czyli w pobliskich krzakach.

Pogoda fajna, resztę drogi odbyliśmy bez przeszkód. Na miejscu zaatakowała nas trawa, która porosła po deszczach. Natomiast z uwagi na niskie temperatury, oprysk na chwasty zadział niestety słabo.

Zrobiliśmy wstępny obchód, a Bożenka pracująca z Michałem przy truskawkach krzyknęła, że nic nie widać, mając na myśli haniebne zaniedbanie w koszeniu. Ja jej odkrzyknęłam, że do lekarza trzeba, od oczów jak z widzeniem problem jest. Pogadaliśmy chwilę, a potem udaliśmy się na front, zobaczyć dokonania pana Dziunka w całej okazałości. Okazałości co prawda nie zobaczyliśmy, bo dach jest na takiej wysokości, że go po prostu nie widać z dołu, ale piękne rynny z rzygaczami (trochę po byku zważywszy na proporcje całej konstrukcji) i obróbka wokół wskazywały, że robota porządna.

Rynny będą miały łańcuchy, tak jak u Małgosi i po nich będzie spływała woda.
Przy okazji okazało się, że Jasio obrobił nam sufit w tym złamaniu przy drzwiach

Na werandzie poskładane odpady w ilości znikomej, a zatem pan Dziunek ekonomicznie rozporządził arkuszami blach, a to co zostało, przyda się nam do łatania dziur w podłodze, którymi włażą myszy.

Opady deszczu w międzyczasie jakieś były, ale jednak niedostateczne. Zmiotłam wióry z podłogi werandy i udałam się na dalszy obchód terenu. Kolejne odmiany irysów zaczynały dopiero kwitnienie, natomiast bzy już w zasadzie kończyły czyli trochą nieszczęśliwie się złożyło. Ale znowu przy takich zimnych okresach to i tak nie wiadomo jak będzie, więc jak zwykle nerka z tyłu.

Rośliny nie popisały się przyrostami (poza chwastami rzecz jasna), miejmy nadzieję że temperatury jednak wzrosną.

Szersze plany

Pod spichlerzem szaleństwo kalin Roseum, krzewuszki i pęcherznicy

W dereniarni taki klon.

W. przywlókł go, jak się okazało, od pana Maja z Daglezji. Dopiero ex-post zidentyfikowałam go jako estońską odmianę klona pospolitego Paldiski. Można go nawet potraktować jako alternatywę do klonów palmowych czy japońskich z uwagi na te szponiaste liście. 

Na rabatce przed kalinowo- krzewuszkowym kołtunem ...no chyba szachownica perska?  Nie wiem.

Na rondzie im. AWR kwitną jeszcze szczątkowo wisienki japońskie

W warzywniku były oznaki życia, chyba rzodkiewka wzeszła.  Michał krzyknął do W. zza płotu czy nie wie jak można odstraszyć żurawie z pola, bo mu kukurydze wyjadają. Lezą skubane wzdłuż rzędu i wydziobują po ziarenku, tylko dziury zostają.

W. stwierdził, że raczej przegrana sprawa, chyba żeby rozpiął poziomo sznurek na polu, one tego nie lubią. Michał na to: no tak, tylko że ja tego cztery hektary mam... No, czyli metoda odpada. 

W domu zajęliśmy się tradycyjnie rozpakowywaniem rzeczy, a na obiad na suchej patelni odgrzaliśmy sobie po placku gruzińskim.

W. z listą zakupów pojechał do Wisznic, a ja zajęłam się zakładaniem nowej siatki na muchy na oknie w salono-jadalni. Te siatki zakładane na przylepiec z rzepem są wygodne, problem jednak w tym, że przylepiec wytrzymuje maks dwa lata, a przy naklejaniu nowego trudno jest usunąć resztki starego.

Podstawiłam krzesło ogrodowe pod okno z zewnątrz, trochę się gibało i zapadało w ziemię, ale udało się w miarę równo przykleić przylepiec i przyczepić dociętą z grubsza siatkę.

Popatrzyłam jeszcze na róże, które nieco drgnęły, niektóre nawet nieźle zapączkowane.

Pokręciłam się jeszcze chwilę, ale zmęczenie wzięło górę i postanowiłam się położyć. W. wkrótce wrócił z zakupami oraz tradycyjnymi lodami. 

W. wylazł z gazetą przed dom i zasiadł na leżaku. Ja przysypiałam i budziłam się, w końcu zasnęłam na dobre. A c.d oczywiście n. w chwili, kiedy otworzę oczy w niedzielny poranek.