Wiejski maraton świąteczno-noworoczny cz I.

Moi kochani! Dziękuję bardzo serdecznie wszystkim za odwiedziny i przede wszystkim za komentarze, na które wkrótce odpowiem! Na razie wbiję pierwszą łopatę i rozpocznę relację z ostatniego świątecznego pobytu.

Zwolnieni dzięki pandemii z obowiązków rodzinnych zaplanowaliśmy sobie pobyt na wsi i to pobyt nie byle jaki, bo chyba najdłuższy w 10-letniej historii naszych wiejskich wypadów. Wyszło nam bowiem, że wykorzystując kilka dni urlopu mamy "cięgiem" 12 dni wolnego. 23-go grudnia byłam jeszcze w pracy. W. zresztą też, albowiem na koniec roku trafiło mu się wyjątkowo popaprane zlecenie, ale jak będzie chciał to sam napisze na Fb, a jak nie to nie. W każdym razie odkąd wiedział, że będzie (chyba, prawdopodobnie, ale niechętnie) robił tę robotę - był nie do wytrzymania z niepokoju, niepewności oraz innych okoliczności. Szczęśliwie udało się zlecenie wykonać bez strat w ludziach i 24 grudnia, który mój zakład pracy ogłosił dniem wolnym, a właściwie dniem odbioru za 26 grudnia, wyjechaliśmy w stronę wschodzącego słońca. 

Przedtem jednak W. odebrał w osiedlowym sklepiku zamówone ciasta. uszka oraz pierogi, albowiem mieliśmy absolutną pewność, że na żadne wykwintne gotowanie nie będzie czasu. Ani ochoty, bo oboje byliśmy zmęczeni ogonitwą ostatnich zawodowych tygodni. Do przygotowania niektórych potraw zabraliśmy zatem półprodukty lub wyroby oferowane na wynos przez zamknietą dla gości restaurację. W. zapakował także dwa rodzaje śledzi przygotowanych według jego własnego pomysłu. Rybę typu karp mieliśmy nabyć po drodze w znanym nam już gospodarstwie rybnym w Mościbrodach. 

Przy pakowaniu z dziesięć razy się pokłóciliśmy, ale ja odkąd mam zdiagnozowane klimakterium, już sie nie przejmuję. W. został poinformowany o konsekwencjach zawirowań hormonalnych i ma do wyboru, albo emigrację do leśniczówki, albo pozostanie na miejscu i stawianie czoła przeciwnościom damskiej endokrynologii. Zatem póki co pakowaliśmy się, starając się nie zapomnieć o niczym.

Jak zwykle część ładunkowa samochodu wyglądała jakbyśmy uciekali przed gwałtownie nacierającym wrogiem: na dnie drewno opałowe, trochę roślin do posadzenia, choinka, stara walizka z ciuchami i podręcznymi rzeczami, pudło z wyprawką dla zwierząt, drugie pudło z żywnością oraz jako wisienka na torcie, klapki W. wciśniete w ostatniej chwili luzem za burtę. 

W samochodzie dwa kontenery na koty, spiętrowane i oklejone szarą taśmą. Na wszelki wypadek wzięłam termos z kawą w razie konieczności ewentualnej reanimacji.

Zamknęlismy dom na cztery spusty i wyruszyliśmy podekscytowani około 10.30. Podeksytowanie wynikało z faktu wspomnianego w poprzednich wpisach, mianowicie z możliwości pojechania nowym odcinkiem szybkiej trasy, co stanowi kolejny krok w kierunku skrócenia czasu dojazdu do celu.

Dojechaliśmy Wisłostradą do Węzła Wilanów przy wtórze rozpaczliwego miauczenia Cześki, płynnie wjechaliśmy na jasną, długą, prostą trasę, dość pustawą i pruliśmy sobie, ciekawie rozglądając się i studiując nowiutkie tablice.

Pogoda była raczej jesienna, choć słyszeliśmy jakieś zapowiedzi mrozów...no, powiedzmy sobie, umiarkowanych, czyli w okolicach -4C. W RMF Classic piosenki świąteczne w maksymalnym natężeniu, co W. zawsze denerwuje, ale ja jakoś lubię ten czas i te już setny raz nadawane "Christmasy".

Dojechaliśmy do końca autostrady, niestety część nadrobionego czasu zjadł nam korek przed Kałuszynem, nie wiadomo z czego wynikający. W. stwierdził, że czas już na rozprostowanie nóg, więc przy rondzie siedleckim zajechaliśmy na stację, położoną w zaciszniejszym miejscu i posiadającą wyposażenie w postaci miski z wodą dla psów. Miski niestety tym razem nie było, ale uczynny personel wykombinował jakieś naczynie zastępcze. Psy zrobiły nr 1 i nr 2, my też skorzystaliśmy z toalety i pojechaliśmy w dalszą drogę.  Przełączyliśmy się na RL w związku z zanikiem sygnału RMF Classic. Tam oczywiście życzenia od wojewody i innych lokalnych ważnych postaci, od marszałka sejmiku wojewódzkiego po dyrektora zakładu mięsnego. Życzenia składał także lokalny przedsiębiorca pan Serhej, właściciel zakładu produkującego stolarkę okienną, który to wyprodukował również nasze okna i drzwi.

Dojechaliśmy do punktu sprzedaży ryb nastawieni na tłumy, a tu żywego ducha przed bramą. Za bramą niestety także. Dodatkowo na bramie wisiała pokaźnych rozmiarów kłóda, która ostatecznie przekonała W., że żadnych ryb tu nie kupi. W. po chwili konsternacji stwierdził, że zawracamy kawałeczek i podjedziemy do dworu w Mościbrodach, gdzie dwukrotnie jedliśmy kiedyś posiłki, ponieważ ostatnia nadzieja w tamtejszej restauracji. 

Na parkingu przy dworze też pusto, W. nie tracąc rezonu wysiadł z samochodu w celu zajrzenia do środka budynku. Po 10 minutach wrócił rozrechotany wymachując ofoliowanym karpiem trzymanym w dłoni. Okazało się, że restauracja zamknięta, w przybytku została jedyna pani kucharka czekająca na podwodę do domu, a z nią czekał karp, który został z jakiegoś zamówienia, nieodebrany. Więc pani zobaczywszy W. na progu i usłyszawszy prośbę o jednego karpia wytrzeszczyła oczy i stwierdziła, że takiego zbiegu okoliczności to jeszcze nie miała. Już miała dzwonić do szefa z pytaniem, co z tym nieszczęsnym karpiem zrobić, a tu W. wybawił ją z kłopotu. No, przy okazji ona nas też. 

Mieliśmy już zatem komplet wiktuałów, teraz już tylko pędziliśmy do chatki. Po drodze z Radzynia do Wisznic W. jakoś zaczął przysypiać, więc zatrzymał się praktycznie na środku pustej drogi i siorbał kawę z termosu. Rozejrzałam się i zobaczyłam, że stanęliśmy przy wjeździe do jakiegoś gospodarstwa, które prezentowało sobą obraz nędzy i rozpaczy, bo ukazywało nieprawdopodobny bałagan, wszędzie były porozwalane jakieś rolnicze, budowlane i inne utensylia, stało kilka wraków samochodów, budynki były krańcowo zaniedbane. Za to przy wjeździe na drogę prowadzącą do tegoż przybytku wisiał plakat wyborczy Dudy z hasłem "prezydent polskich spraw" ... Nic dodać, nic ująć.

Zjeżdżając na drogę prowadzącą do naszej wsi zauważyliśmy, że w rowie leży na boku samochód z wybitymi szybami, wokół którego chodzili jacyś ludzie. Ofiar nie było widać, kilkoro z tych osób wysiadło prawdopodobnie z zaparkowanych nieopodal samochodów chcąc pewnie udzielić pomocy. Poza uszkodzonym samochodem nie było widać większych strat, wyglądało jakby kierowca leciał jak głupi i wyniosło go na zakręcie.

Dojechaliśmy na miejsce, wysiedliśmy z ulgą, wypuściliśmy psy, a W. otworzył dom. W środku 6 stopni, więc najpierw otworzyliśmy okna w celu przewietrzenia, a ja rzuciłam się do rozpalania w piecu i pod kuchnią. Wyraźnie na zewnątrz było cieplej niż w środku. 

W. wypakowywał graty, ale zajrzał także na werandę, która była już po kolejnej kosmetyce. Okna podobno obrobione, parapety gotowe. Postanowiłam, że dokonania Wiesia obejrzę sobie później. Na razie zarządziliśmy Wigilię na raty. Tzn. robimy wszystko na spokojnie, co będzie już gotowe to jemy. W. obsadził choinkę w cudem odnalezionym stojaku. Ja zajęłam się ubieraniem jej w ozdoby kupowane przez W. w ostatniej chwili. Może dlatego lampki okazały się być w kolorze koguta policyjnego i były chyba przeznaczone raczej na zewnątrz. Migania niektórych lampek niestety nie dało się wyłączyć, na szczęście nie było to jakoś bardzo drażniące. Bombki były z jakiegoś tworzywa, co dawało nadzieję, że koty ich nie potłuką, ale wyglądały jak prawdziwe, choć kolorystyka katastrofalna w połaczeniu z tą intensywne niebieską poświatą. RL grało świątecznie, my w kurtkach i czapkach, popijając gorącą herbatę uwijaliśmy się dokładając do ognia i licząc że do stołu chociaż czapki będzie można zdjąć. 

Obrus, nakrycia zostały wyjęte. W. przyrządzał barszcz z przywiezionego zakwasu i koncentratu. Nastąpiła co prawda chwila grozy, bo W. nie mógł odnaleźć z pudle spożywczym kartonu z barszczem, ale jednak okazało się, że spakował.  Węszył od czasu do czasu podejrzliwie i w końcu zawyrokował, że lodówka wydaje jakiś podejrzany zapaszek. Po oględzinach wnętrza W. skonstatował, że musiało nie być prądu jakiś czas, bo zawartość zamrażalnika wygląda nieszczególnie. Chciałam zająć się uprzątaniem, ale W. zaprotestował, twierdząc że ten smrodek się rozlezie po domu, co nie licuje z powagą chwili. Przyznałam mu rację, zwłaszcza że i tak wymagałoby to rozmrożenia tej pecyny, żeby ją w ogóle wyjąć. Co przy temperaturze 10 stopni w pomieszczeniu trwałoby dobre kilka godzin.

Zjedliśmy barszcz z uszkami oraz śledzie. Szczególnie przypadły mi do gustu takie z podsmażanymi pieczarkami, które wymyślił W. podobnie zresztą jak i te drugie, które jednak miały dla mnie zbyt wyrazisty smak zalewy na occie dereniowym.

W. nastawił kompot z suszu, który oboje uwielbiamy, robimy zawsze wielki gar i dolewamy wody póki owoce oddają smak. Zajął się skrobaniem karpia. Temperatura w domu wzrosła na tyle, że pozbyliśmy się kurtek. W. pozostał w czapce, ponieważ z uwagi na fryzurę głowa zawsze marźnie mu najbardziej.

Karp był delikatny i naprawdę pyszny, pierogi z kapustą też niczego sobie, do tego wino Riesling schłodzone podczas podróży. Cudownie jest mieć z głowy to całe wariatkowo z gotowaniem, zwłaszcza kiedy można wesprzeć upadającą branżę restauratorską i kupić gotowce.  

Koty po obejrzeniu kątów i po zamordowaniu jakiejś myszy w sieni (albo w ogrodzie i przyniesieniu trofeum do domu) ułożyły się na kanapie w towarzystwie Zębasa. 

Wańka została szczęśliwa na zewnątrz z łbem karpiowym.

Sprzątnęliśmy ze stołu, dołożyliśmy do pieców i usiedliśmy z herbatą przy deserze, który stanowił makowiec, sękacz kupiony od jakiegoś dziadka z Białostoczczyzny handlującego w Auchan oraz piernik. W RL audycję z kolędami prowadził pan o nazwisku Turecki, który dość pretensjonalnym, namaszczonym tonem komentował okolicznościowe utwory, gubiąc się czasami w swych własnych kwiecistych wywodach. Natomiast kolędy w wykonaniu Mazowsza czy Śląska były naprawdę piękne i te wszelkie współczesne popiskiwania są o lata świetlne oddalone od tej klasyki.

Za oknami zaczał padać deszcz. W kuchni po gotowaniu W. panował totalny sajgon, ale już nie miałam siły, żeby zająć się sprzątaniem. W domu było już całkiem ciepło, choć do pełnego nagrzania i ustabilizowania temperatury jeszcze sporo brakowało. Strudzeni wpełzliśmy pod kołdry i w lekko upiornym blasku choinkowych lampek, kołysani trzaskaniem drewna w piecu i bębnieniem deszczu udaliśmy się w kierunku c.d., który odświętny miał niedługo n.