Urlop dla poratowania zdrowia cz.I

 

Kochani, z uwagi na uzyskany od pracodawcy (nie bez pewnych problemów) urlop bezpłatny trwający cały maj piszę do Was w trakcie tego urlopu wcale nie mając pewności czy wrócę do mojego zakładu pracy, który przypominał już od jakiegoś czasu zakład dla umysłowo niezdrowych, z tym że w tym drugim jednak obecny jest lekarz.

Moja frustracja, zmęczenie i ogólna nerwowość zaowocowały podjęciem decyzji o urlopie, który ma mi przynieść jakie-takie ukojenie i odpoczynek. Pożyjemy-zobaczymy.

Piątek przed majówką był dla mnie zatem ostatnim dniem pobytu w pracuni, a następnie w sobotę starałam się przywrócić dom do stanu używalności po mojej czterodniowej nieobecności spowodowanej przebywaniem na rozlewiskach Biebrzy z aparatem fotograficznym oraz z trzema innymi uczestnikami warsztatów, no i oczywiście z organizatorką tychże.

Na niedzielę mieliśmy zaplanowany wyjazd na wieś, który miał trwać do oporu, przy czym opór stanowił jedynie fakt pozostawienia kolekcji roślin doniczkowych w mieście, a dozór w postaci W. nie gwarantuje, że co bardziej wymagające okazy przeżyją.  No oczywiście jest też ogród, który w ostatnich dniach buchnął kwieciem. W. oczywiście nie mógł mi towarzyszyć w pobycie a la long, więc ustaliliśmy, że z uwagi na kolejny obowiązek służbowy i konieczność stawienia się przed sądem w Białej,  na wsi będę aż do sprawy, a potem wrócimy razem do Warszawy.  To i tak była rozpusta i niezwykłe okoliczności dla mnie, ponieważ nie dość  że pobyt długi, to częściowo samotny. W. kombinował, że mi odda do naprawy mój rower, z którego nie korzystałam już jakieś 20 lat. Rowerem miałabym niby dojeżdżać do Wisznic po zakupy. Popukałam się w głowę i oznajmiłam, że żadnym rowerem jeździć nie będę, jeśli mi czegoś zabraknie, to umówię się z Bożenką na zakupy, albo poproszę żeby mi przywieźli jakiś artykuł.

Nie bez podstaw zatem podekscytowani, wyruszyliśmy w niedzielę około 8.30. Pogoda była całkiem fajna, droga dobra, perspektywy całkiem obiecujące. Co prawda W. jechał fragment trasy dziwnie milczący. Jak się okazało potem,  zorientował się, że jest niezatankowany, jechał na rezerwie, potem już na oparach z nadzieją na stację paliw, która owszem była po drodze, ale jeszcze nie otwarta. Summa summarum zjechaliśmy do Ryk, gdzie okazało się że mamy dwa litry paliwa w zbiorniku. Auto zostało podłączone do dystrybutora zwanego czasem instrybutorem, a dusza z ramienia W. uleciała i ulokowała się w zwykłym miejscu.

Po drodze zrobiliśmy popas dla psów przy drodze do Kocka, bo Wańka wykazywała pewną nerwowość związaną z kolei z przepełnieniem zbiornika. Dotarliśmy do chatki  jadąc w świeżej wiosennej zieleni okolicznych lasów, łąk i pól. Brama została otwarta, psy i koty wypuszczone na wolność. Wiosna zrobiła pewne postępy, kwitły piękne tawuły, forsycje jeszcze dawały trochę żółci,  berberysy kolorem liści od czerwieni po ciemny bordo stanowiły kontrast do jasnej zieleni tła. Kwitło sporo tulipanów, a więc nie wszystko zostało pożarte.

Wciągnęliśmy graty, na pace nie było wiele, ponieważ zasadniczy ładunek stanowiły wory z kompostem, który miał posłużyć do sporządzenia mieszanki ziemi do sadzonek miskantów, które W. zamierzał produkować z kilku wybranych egzemplarzy, przy okazji redukując te zbyt już rozrośnięte.  Oszałamiająco ciepło nie  było, ale nie trzeba żeby wiosną było lato.  

W. po rozejrzeniu się po ogrodzie stwierdził, że udaje się po zakupy, bo niedziela przedmajówkowa okazała się być handlową. Ja rozpaliłam w piecach, bo jednakowoż w domu było 13 stopni.

W. po powrocie oznajmił, ze idziemy do kina wieczorem, ale odmówiłam, bo skoro w Warszawie nie chodzę to tym bardziej tutaj. W. jeszcze kwękał, ale w rezultacie poszedł sam na seans na godzinę 20. 00.  Ja miałam jeszcze ogromną potrzebę snu po warsztatowym wstawaniu na wschody słońca o godzinie 3.30 rano.  Czytałam jeszcze książkę z felietonami Marii Czubaszek, gdzie natężenie absurdalnego humoru powodowało, że nie dało się przeczytać zbyt wielu rozdziałów na raz.   Około 22.00 w powrócił z takim spostrzeżeniem, że gówno chłopu nie zegarek. Kino zbudowane z unijnych pieniędzy świeciło pustkami. Konkretnie W. był sam na seansie. Za to na placyku przed kinem młodzież ryczała, tłukła butelki i nie wyglądała na zainteresowana innym typem rozrywki.

Po tej smutnej konkluzji poszliśmy spać, aby być gotowym, kiedy c.d. postanowi n.