Z Nowym Rokiem cz. I

 Rzutem na taśmę, żeby znów zaległości nie narobić wbijam łopatę w grunt pod relację grudniowo styczniową.  Święta BN spędziliśmy częściowo w województwie świętokrzyskim u siostry W, a częściowo u nas w domu w mieście. Wigilia w Wąchocku, zanim zaczęło się jedzenie :)

I produkt z przepisu z Biedronki, jak objaśniła siora W. 

Ale w Sylwestra już mieliśmy ruszyć do chatki i spędzić tam kilka dni, które pozwolą nam się zresetować. W. właśnie zakończył sezon, ja miałam też dość chaosu w robocie, a zatem obydwoje potrzebowaliśmy zmienić klimat. Nawet gdyby pogoda miała być do bani, to i tak sam pobyt z dala od wszystkiego codziennego był ważny. Zresztą, co ja Wam będę tłumaczyć, wiecie o co chodzi.

Wyjechaliśmy około 13.00 31 grudnia załadowani tradycyjnie zrębkami. Rośliny trzy na krzyż: dwie róże zapomniane przez W. kiedyś tam a kupione tak trochę na pałę, bo W. na różach nie za zbytnio się zna. Były to William Baffin oraz Therese Bugnet. Oraz wierzba Melanostachys kupiona z kolei przeze mnie i też zapomniana poprzednim razem. Poza tym zestaw podarków noworocznych dla Bożenki et consortes.

Pogoda była dość paskudna, mżyło od czasu do czasu ale za to było nieprzyzwoicie ciepło tzn. jakieś 9-10 stopni.

Podróż miała być o tyle wyjątkowa, że zamierzaliśmy zainaugurować erę jazdy drogami szybkiego ruchu z ominięciem miasta, albowiem tuż przez końcem roku otwarto wreszcie słynny tunel pod Ursynowem czyli fragment Południowej Obwodnicy Warszawy. Tunel jest podobno najdłuższym w Polsce, dla nas jest on o tyle kluczowy, ze pozwala nam nie wjeżdżać do miasta żeby wydostać się na trasę na Lublin czy na Terespol. No i doczekaliśmy się :)

No i wyszło nam, że z poł godziny średnio będziemy oszczędzać. To jakby luksusowo.

Jechaliśmy sobie spokojnie, ale do czasu. Otóż telefon mi piknął informując o przyjściu SMSa, w którym koleżanka z biura informowała mnie, że jest Covid-pozytywna...  Ja tam może nie koniecznie się przejęłam, bo jestem po trzech dawkach szczepionki, ale uświadomiłam sobie, że ona siedzi biurko w biurko z dwoma koleżankami, które nie  są zaszczepione. No tak, nawet ci, co mają medyczne wykształcenie demonstrują brak elementarnego rozsądku. Poza kwestiami zdrowotnymi, najważniejszymi oczywiście, zostaje jeszcze sprawa ewentualnych zakłóceń w funkcjonowaniu urzędu. Wysłałam info do kierownictwa i do bezpośrednio zainteresowanych, potem nastąpiła wymiana telefonów z kadrami i dyrekcją generalną, a ja zaparłam się i powiedziałam, że na żadną ewentualną  kwarantannę nie wracam. Pośmialiśmy się trochę z W., że jak nas wirus dopadnie, to nas Bożenka będzie karmiła podając żarcie na kiju przez okno :D

 Na szczęście Inspekcja Sanitarna nie uznała mnie za osobę godną uwagi, więc wróciłam do cieszenia się wolnym czasem i swobodą przemieszczania się. 

Zrobiliśmy krótki popas na MOP Pilichów, wiało jak diabli, ale psy musiały już na siku. W. łyknął kawy z kubka termicznego, który dostał pod choinkę. 

W związku z tematem żarcia: byliśmy okropnie głodni, a nic ciekawego w koszyczku żywnościowym raczej nie mieliśmy. W. wobec tego zatrzymał się przy zajeździe góralsko-greckim przy rondzie w Wisznicach. Zamówił dla nas dwa obiady, które miał odebrać po odstawieniu nas już do domku. 

Wjechaliśmy na podwórko (ładnie wykoszone, podkreślam!), wypuściłam stwory i zajęłam się rozpalaniem pod kuchnią, a W. pojechał po posiłek. Piec w salono-jadalni był solidnie ciepły, somsiady napalili! Ale chyba o otwarciu szybra na początku zapomnieli go chacie czuć dymem i kafelki piecowe osmalone nad paleniskiem. 

Siedziałam w kurtce i czekałam na jedzenie, wiele nie mogłam zdziałać, bo woda zakręcona. Herbaty nie zrobię, nawet rąk nie umyję. Na zewnątrz śniegu ani śladu, ciepło i mokro. 

Wreszcie W. nadjechał z dwoma porcjami flaków i pierogów ruskich. Wszystko cieplutkie, nawet gorące. Głodni jak psy dingo rzuciliśmy się na jedzenie. Towarzystwo czworonożne zwiedzało teren rozprostowując nogi. 

Posileni zajęliśmy się rozpakowywaniem, uruchamianiem bieżącej wody i bojlera.

Założyłam kolorowe lampki choinkowe na okno i ścianę dla świątecznego nastroju :) Przystąpiłam do rutynowych czynności czyli wycierałam kurze, wietrzyłam pokoje z dymu, powlekałam świeżą pościel. Szampan chłodził się w sieni.

Psy napiły się wody, pochrupały karmę i poszły spać. My też już zaczęliśmy się kiwać i pokładać. RL nadawało sylwestrowe hity Boney M i tym podobne. Finalnie sylwestra marzeń nie mieliśmy, bo po prostu padliśmy,  a obudziłam się o 2.30  W. zawyrokował, że nie wstajemy, a szampana wypijemy do śniadania. W sumie, a kto nam zabroni? A zatem  zapowiada się, że c.d. szampańsko n.