Zaklęsłość łomaska w listopadzie cz. IV

 Niedziela rozpoczęła się podobnie jak dni poprzednie: psy na dwór, potem karmienie żywizny, kawa i śniadanie. Pogoda jakby się pogorszyła, było ciemniej i w dodatku wiało. Ale robota sama się nie zrobi. Na razie wyszłam na rekonesans, a psy ze mną. 

Ścieżka ceglana zwalona była stosem wykopanych astrów. Miejsce po astrach wyglądało tak 

Na Angielskiej czekały już rozlokowane wory ze zrębkami. 

W. jeszcze śniadał, więc pokręciłam się po terenie obmyślając co jeszcze jest do zrobienia przed wyjazdem. Czekały jeszcze cebule do posadzenia, ale to już zwalam na W. bo robić tego nie znoszę. Trzeba podlać wszystko co posadzone, więc to też robota dla W. bo rozciąganie kilometrów węży to nie dla mnie. 

Kwasolubna

nasza piękna drewutnia, która już prawie opustoszała i zbliża się czas jej rozbiórki 

A tu wychodzimy zza Małpiarni na ścieżkę do ganku

To już było, ale ładne jest 

Portreciki

Aster tatarski już chyba nie zakwitnie

Autorska 

No dobra, to ja tymczasem wzięłam się za pielenie powojników, w tym tego szczątkowego Presidenta, mając nadzieję, że jak się nim zajmę, to cos z niego jeszcze będzie . Pierwsze trzy lata rósł całkiem ładnie i nawet kwitł. Potem zielsko go zarosło, susze dobiły i został tylko ogryzek pędu. 

W. wyszedł na ganek czujnie patrząc co robię. Wziął skrzynkę z cebulami i zaczął sadzenie tam, gdzie ewentualnie jeszcze nic nie rosło. Poza hostami, na które się natknął robiąc dołki. 

Bożenka zawołała nas spod płotu i mówi, że coś nam musi powiedzieć. Podeszliśmy zaciekawieni, a ona mówi, że wczoraj jeden z mieszkańców drugiej części wsi poszedł do lasu wycinać drzewa na opał i drzewo czy gałąź spadła na niego. No i reanimowali go długo, ale chyba bezskutecznie. Czterdziestolatek, ojciec dzieciom, kredyt i tak dalej. Bożenka była wyraźnie wstrząśnięta. W. oczywiście palnął mowę, że nie wolno samemu do pracy w lesie chodzić. Musi być ktoś kto w razie czego zadzwoni po pomoc, sam udzieli pierwszej pomocy. Nadszedł Michał i Bożenka od razu do niego: "słuchaj, co pan Wojtek mówi! Ja zawsze z Tobą chodzę do lasu po drzewo, chociaż opędzasz się ode mnie jak od muchy. Musi być ktoś drugi, a ja choć postoję i popatrzę.  W razie jakby nawet jakieś zwierzę z lasu wyszło".

Michał machnął ręką, ale widać było że jednak widzi sens w tym, co matka mówi. W. przytoczył opowieść ze swojej pracy jako leśniczy w dawnych czasach, kiedy to stanął przy stosie drewna w lesie, rozmawiając z robotnikami. Po bardzo mroźnej nocy wyszło słonce i nagle W. czuje jakby go ktoś w tyłek klepnął. Chwile potem przewróciło go, on sam sturlał się do zagłębienia w terenie, a cały stos pni przetoczył mu się prawie po grzbiecie. Gdyby nie to zagłębienie, byłoby po nim. Stos rozmarzł pod wpływem słońca i pnie się obluzowały. Robotnicy patrzyli jak wryci i mówią: "Już myślelim, że  placek z pana leśniczego bendzie".

Ja mu uprzejmie przypomniałam, że placek to może nie, ale drzewko mu paluszek zgniotło całkiem niedawno i kawałek pana inżyniera trza było ciachnąć.   W. coś tam pomruczał wstydliwie, a Bożenka się zaśmiała z szydery. Pogadaliśmy jeszcze chwilę, potem nastąpiła tradycyjna wymiana barterowa tzn. W. wstawił Bożence za płot skrzynkę cebul kwiatów wiosennych, a ona pognała do warzywnika i dala nam dwa wielkie pory i kilka rzep.

Przestąpiliśmy do pracy zasadniczej czyli do zrębkowania Angielskiej. W. wysypywał zawartość worów, a ja rozprowadzałam ściółkę dość grubą warstwą pomiędzy roślinami kontynuując pracę zaczętą poprzednim razem. Starczyło na niewielki w sumie fragment, ale cykl zamierzaliśmy powtarzać za każdym kolejnym przyjazdem. Zrebki były mokre i ciężkie, wiec szybko osiadły, widać było, gdzie trzeba uzupełnić.

Ostatni chyba kwiat Pat Austin, która jest cudowną angielką znoszącą trudy życia na prowincji z godnością. 

Potem W. jeszcze dokonał poprawek na terenie prac brukarskich rozpoczętych dwa dni wcześniej. Ja zebrałam część doniczek poniewierających się jak zwykle dosłownie wszędzie. W jednej z nich taka niespodzianka...

Upchnęłam część wykopanych astrów do worków po zrębkach, te miały pojechać z nami. 

Część astrów W. wywiózł gdzieś na trudne placówki i posadził. Ja sfocilam ku pamięci kilka etykiet nowych jaśminowców rosnących na przedłużeniu Alei Bzów bliżej bramy zadniej. Fotki wykonane już po podlaniu, co widać naocznie.

I taka morelka

Zjadłam jeszcze trochę owoców oliwników. naprawdę bardzo smaczne. Kątem oka zobaczyłam, że przybyły jakieś trawy w okolicy zagajnika śliwek robaczywek. No w zasadzie tam póki co mieszanka astrowo-trawowa jest jedynym rozwiązaniem.

W. rozciągał węże, bo nareszcie zabrał się za podlewanie. Oto zaklinacz węży 

I droga do bramy wjazdowej w jedną stronę patrząc i do stodoły, patrząc w drugą stronę.

  

 Ja udałam się do domu, bo czas był już na pakowanie. Zjedliśmy jeszcze po misce kapuśniaku, popakowałam rzeczy, pozamykałam co było do zamknięcia itp. W sypialni natknęłam się na rozmontowaną lampkę stojąca po stronie W. W. coś tam wspominał, że kabelek się przetarł czy urwał i miał ten cały nabój zabrać do domu do naprawy. Moja lampka też się zbuntowała, próbowałam coś tam podkręcać przy oprawie, ale jak mnie trzepnęło po ręce to odłożyłam to wszystko w cholerę i postanowiłam kupić nowe lampki.  

Gdy już wszystko było popakowane, pozmywane, koty połapane i chwilowo uwięzione w Mrówczanym, poszliśmy się wyszorować i ubrać, ja cyknęłam jeszcze stan licznika  elektrycznego i po zainstalowaniu zwierząt i bagażu ruszyliśmy w stronę Warszawy.  W. pojechał starą trasą tzn. na Białą, zatrzymaliśmy się więc na popas w tym co zwykle zajeździe. Psy zostały odsikane,  do domu dotarliśmy bez problemów, a zatem do następnego razu!