Majówka na wsi 2020 wstępniak

Wyjazd wiosenny był z kilku powodów wyjątkowy. Poza tym, że po prostu był wiosenny i bardzo długi jak na nasze możliwości, to był to pierwszy w historii wyjazd bez Kici, która cichutko odeszła od nas w wieku 18 lat. 

Jechaliśmy również bez tradycyjnego zestawu roślin wszelakich do posadzenia. W. obawiał się, że dokuczliwa susza zamorduje nieukorzenione krzewy i załadował na samochód jedynie kilka krzewów jagody kamczackiej dla Bożenkowego Michała.

Wyjechaliśmy w sobotę około 11.00 , a zatem był czas na na ogarniecie domu i spakowanie się na spokojnie. Zorganizowaliśmy podlewanie doniczkowców i parapetowców, bo jakoś na deszcz nie liczyliśmy.

Zaliczyliśmy zmyłę na wyjeździe z Warszawy albowiem stan zaawansowania prac nad obwodnicą zawrócił W. w głowie i nieopatrznie skręciliśmy na Lublin. Na szczęście udało się zawrócić i dalej pomknęliśmy bez przeszkód. 

W. jak zwykle zaczął wykazywać objawy śpiączki, zatem skręciliśmy na stacje benzynową, ale tam z powodu wirusa ani nic do jedzenia ani nic do picia nie było. Przespacerowaliśmy tylko psy i pojechaliśmy dalej. Na stacji odwiedzanej przez nas wcześniej kilkakrotnie restauracja nieczynna, jedyne co można zjeść to ohydne orlenowskie hot-dogi. Kawa jakaś na szczęście była.

 Zjechaliśmy na drogę na Radzyń i będąc gdzieś w dwóch trzecich drogi do Wisznic na polach zobaczyliśmy spore stado danieli. W. ponuro patrzył jak pola okrywa tuman kurzu i stwierdził "najpierw susza, potem wywieje całą ziemię z pól... Tak upadały cywilizacje".

No ale my chwilowo nie mieliśmy czasu upadać, bo psy chciały już wyjść i pić.

Wjechaliśmy na podwórko, ale próżno było wyglądać bujności i zapachu wiosny. Susza i tyle. Wszędzie w dodatku sterczą suche badyle i trawy, bo przecież nie byliśmy tu od zimy. Bożenka machała nam z ogrodu, gdy robiliśmy kółko na rondzie AWR pod stodołą. 

W. wyskoczył z samochodu i ruszył w stronę werandy. Tam stwierdziwszy, że co prawda Janek posunął prace znacznie do przodu, to po oknach śladu nie ma, wkurzył się i postanowił pojechać do wykonawcy w najbliższych dniach.

Zachwycona dziewiczą podłogą od razu rzuciłam dywan na środek z obawy przed zadeptaniem. W. pochwalił zaocznie Janka za wykombinowanie sprytnego zamknięcia klapy, pod którą znajduje się zalążek schodów. Klapa składa się w zasadzie z dwóch, otwieranych w różnych kierunkach. Jest też blokada klapy poprzez zatknięcie kawałka drewna przymocowanego do klapy pomiędzy dwa klocki przytwierdzone do ściany. Jedna ściana jeszcze nie skończona, widać wełnę mineralną i wiatroizolację.

Psy rzuciły się na picie, Bożenka weszła do nas i chwile pogadaliśmy na tematy różne z uwzględnieniem naszego stanu zdrowia.  Objaśniłam jej, co ja sadzę na temat tych koronawirusowych bzdetów i oddaliłyśmy się żegnając tradycyjnym "widzimy się". 

Rozejrzałam się po domu, gdzie wszechobecne były ślady rabunkowej gospodarki W., który był tu samotnie dwukrotnie w styczniu chyba i lutym. Ale ponieważ dokonywał wtedy rzeczy ważnych, darowałam sobie wymówki i zabrałam się za sprzątanie i palenie w piecu kuchennym, gdyż było dość chłodno.

W. wyruszył po zakupy uzbrojony w maseczkę. Ja wyszorowałam kuchnię, umyłam podłogi, zmyłam jakieś pozostawione naczynia. Potem nastawiłam mięso na ryż dla psów. Potem wylazłam na werandę i stwierdziłam, że nawet bez drzwi i okien jest bardzo przyjemna. 

W. powrócił z wiktuałami oraz promocyjnymi winami polecanymi tak bardzo przez pana Makłowicza, że do zakupionych dwóch dawali trzecie gratis czy jakoś tak. 

Na późny obiad została przyrządzona kaczka przywieziona z Warszawy. Dodatkowo znalazłszy składniki na kompot z suszu nastawiłam rzeczony na kuchni, albowiem postanowiłam zerwać ze szkodliwą tradycja picia go wyłącznie w Wigilię. 

Wańka przeszczęśliwa siedziała na dworze. Wieczór zapadał, ale my zapadnięcia nie doczekaliśmy, albowiem około 19.00 nas ścięło. 

W. obudził się na szczęście po godzinie i zajrzawszy do kompotu stwierdził, że zrobił się prawie dżem, ale doleje się wody i będzie OK.

Zapadłam zatem w sen, który około 4.00 przerwała mi potrzeba fizjologiczna. W łazience jednostajny szum wody uświadomił mi, że leje się, nie wiadomo jak długo woda do szamba, ponieważ przycisk spłuczki zablokował się w pozycji ON. Ponieważ przycisk zepsuł W. więc bez skrupułów obudziłam go, wytłumaczyłam o co chodzi, a on bez słowa poczłapał do łazienki, zakręcił zaworek doprowadzający wężykiem wodę do spłuczki i położył się spać.  Ja też wróciłam pod kołdrę, choc godzina była już taka, że c.d. miał n. całkiem zaraz.